ADD: onopvallend
Een moeilijk leven
Een goede kennis belde me laatst op en vertelde mij dat zij bij de herkeuring voor haar rijbewijs verwezen werd naar een psychiater. Nadat zij deze verteld had dat ze ADD heeft, verzuchtte hij: ‘Wat moet u dan een moeilijk leven hebben gehad!” Dit kleine zinnetje ontroerde haar zodanig dat ze deze gebeurtenis al aan het begin van ons gesprek kwijt wilde. Ze wist niet zo goed te verwoorden wat deze woorden precies met haar hadden gedaan. Ik vroeg of ze het als troost had ervaren. “Ja!” Of het haar recht had gedaan. “Ja!” En zelfs haar ex was liever geworden bij het horen ervan.
Dit verhaal confronteerde mij met mijn oordeel over haar: wel een beetje apart,”maar dat hoort wel bij een kunstenaar’.
Al haar kunstwerken zijn uitbundig van kleur. Zij kleedt zich ook met veel kleur. Maar toch, als persoontje is zij eerder wat kleurloos. Heel lief, maar onzeker.
Enkele dagen later, op dinsdag 16 november, kreeg ik ons plaatselijk blad (de Stentor, dinsdag 16 november) onder ogen en daar trof me een groot artikel over ADD bij vrouwen, onder de titel ‘Onzeker, chaotisch en angstig; wat heb je als volwassen vrouw aan de diagnose ADHD?’ (Beter was het geweest als de H in de titel tussen haakjes was gezet. Dit gebeurde bij de rest van het artikel gelukkig wel.)
De eerste indruk van ADD’ers is namelijk zo geheel anders dan die bij de ADHD’ers. De ADHD’ers vallen meteen op door hun drukke gedrag, bij vrouwen vooral via het mondje.
De vrouwen met ADD echter zijn vooral onzeker en angstig en hebben behoorlijke aandachtsproblemen. Op dit laatste lopen de volwassen ADD’ers vooral vast.
Hoe komt het dat deze vrouwen als kind meestal niet zijn gediagnostiseerd? Omdat ze in de klas niet echt opvielen. Hier en daar (gelukkig) wel vanwege hun traagheid.
Ik ken twee van hen met grote angst om computerhandelingen te moeten verrichten. Een angst die er is ondanks herhaalde uitleg. Het triggert hen kennelijk zodanig dat het zweet hen uitbreekt waarbij vergeten wordt wat hen voordien is uitgelegd. Met diepe schaamte voor de “domheid” van het niet kunnen onthouden.
Waar ADD-vrouwen vooral mee zijn gebaat is het ouderwetse riedeltje Reinheid, Rust en Regelmaat. Wat Rust betreft heeft mijn goede kennis zich moeten laten scheiden van haar man omdat haar jonge kind met een ADHD-echtgenoot om haar heen haar veel te veel onrust gaf. Tegenwoordig heeft zij eens per week iemand in huis die helpt om haar huis op te ruimen.
Tot mijn grote verbazing is er op internet heel veel te vinden over ADD. Maar daar moet je wel even zoeken omdat de meeste links via ‘ADHD’ lopen.
